De rollen omgedraaid

Waar mijn ouders mijn hele leven lang mij aan mijn handje overal naar toe namen, was het nu tijd om de rollen om te draaien. Het was tijd om ze te introduceren in de wereld van het backpacken. Ze wilden namelijk langskomen in Peru en dat kon maar op één voorwaarde: ze moesten een backpack meenemen. Nou had ik zelf wel al een beetje bedacht dat dit niet zou betekenen dat ze in gedeelde dorms zouden slapen, in partyhostels zouden verblijven of liftend langs een weg zouden staan om 3 euro te besparen, maar het begin moet er zijn. Dus ze leenden twee backpacks (Bedankt nog daarvoor, Peet en Rita) en stapten in het vliegtuig naar Lima om een vleugje te proeven van wat nu al lange tijd mijn leven is.

Wat dat betreft was Lima de perfecte plek om te beginnen. Het is makkelijk acclimatiseren hier, omdat het een van de meest westerse steden is van Zuid-Amerika. Hierdoor was de cultuurshock een stuk minder groot dan wanneer ze naar bijvoorbeeld Bogota of La Paz gevlogen waren. Helaas betekent dit ook dat Lima niet zo spectaculair is en onze tijd hier besteedden we voornamelijk aan bijpraten en eten. Lima noemt zichzelf namelijk 'food capital of the world' en dat is niet zonder reden. Buiten de heerlijke Peruaanse ceviches, Is er hier eten van de hele wereld te vinden en alles voor een mooi Peruaans prijsje.

Na ons volgegeten te hebben in Lima, vonden we het tijd om van de natuur van Peru te genieten. We besloten naar Isla Ballestas te gaan, die ook wel de 'poor man's Galapagos' genoemd wordt. Ik was ook al naar de 'rich man's Galapagos' geweest, maar een kans om nog meer pinguïns te zien, kon ik niet afslaan. Buiten de pinguïns, werden we hier overspoeld met andere zeevogels en zeeleeuwen. Heel tof! Aangezien ik mijn ouders toch even moest introduceren in de wereld van het budget backpacken, hadden we onze eigen lunch meegenomen, die bestond uit erg droog brood en wat plakjes ham. Mijn moeder was niet enorm enthousiast over het brood, maar alle zeevogels des te meer.

We zetten onze reis voort naar Ica, de wijnhoofdstad van Peru. Peruaanse wijn is niet heel bekend en na een aantal proeverijen begrepen we wel waarom. Echt geweldige wijn was het namelijk allemaal niet. Waar Peru wel bekend om staat, is de pisco, een sterke drank gemaakt van druiven. Behalve diverse wijnen te proeven, konden we de kans niet laten liggen om de pisco's uit te proberen. Het smaakte vooral naar alcohol met een vleugje van nog meer alcohol, maar het was wel een goede voorbereiding op de geplande middagactiviteit. 
Na mijn moeder in een woestijnoase achtergelaten te hebben, stapte ik samen met mijn vader in een buggy om door de woestijn te crossen. Dit voelde als een soort achtbaan, waar we soms zelfs bijna verticaal een zandduin af reden. Hierna was het tijd voor het zandboarden. Liggend op een soort snowboard, de enorme zandduinen afglijden. Toen we bovenaan de hoge zandduinen stonden, waren mijn pa en ik toch wel blij dat we al wat moed ingedronken hadden tijdens de piscoproeverijen. Dat maakte het een stuk minder eng! Check ook even de filmpjes voor een filmpje van mijn vader in actie.

Daarna was het tijd om de wegen te scheiden. Ik had al andere plannen gemaakt voordat ik wist dat ze zouden komen. En heel veel zin op meerdaagse hikes te gaan, hadden mijn ouders ook niet. Dus zonder ouders ging ik naar de Colca Canyon, de een na diepste Canyon ter wereld, om condors te spotten. Vervolgens pakte ik ook nog eventjes Machu Picchu mee. Natuurlijk gingen mijn ouders ook naar Machu Picchu, maar zij besloten dit op de 'oude mensen manier' te doen. Met de trein. Ik had echter meerdere goede verhalen gehoord over meerdaagse trek waar je op je laatste dag bij Machu Picchu aankomt, dus besloot ik er zo een te doen. De Salkantay Trek. Terwijl mijn ouders in de trein zaten, liep ik 5 dagen langs bergtoppen en door regenwouden om te eindigen is Machu Picchu zeld. Na de Huayhuash Trek die ik eerder in Peru gedaan had, was dit een makkie.

En toen was het tijd voor Machu Picchu, Een must do van Peru. Om heel eerlijk te zijn, begreep ik alle hype rondom Machu Picchu nooit echt. Op de foto's leek het weinig meer dan een hoop stenen op een berg. Totdat ik er in het echt kwam. Ja, het is inderdaad een hoop stenen op een berg, maar wel een indrukwekkende hoop stenen! Het beste van Machu Picchu is vooral de locatie. Overal waar je kijkt zie je bergtoppen, waardoor er een waanzinnig uitzicht is. Het mysterie dat toch wel een beetje rondom Machu Picchu hangt, maakt dit nog vele malen indrukwekkender.

De laatste twee dagen van mijn ouders besloten we samen door te brengen. Machu Picchu is namelijk niet de enige ruïne in de buurt van Cusco. De 'heilige vallei' is vol met overblijfselen van de Inca's. We besloten dit zonder tour te doen en alles lekker op eigen houtje te gaan verkennen. Met een combinatie van bussen, collectivo's, taxi's en de benenwagen gingen we van ruïne naar ruïne. Van sommige ruïnes was niet evenveel meer over, maar de Inca's hadden wel verstand van goede locaties voor hun gebouwen. Veel waren aan bergranden gebouwd, waardoor je geweldige uitzichten had over een groot deel van de vallei. Als goed voorbereide backpackers hadden mijn ouders wandelstokken meegenomen en tijdens de delen waar we door de vallei liepen werden deze ook zeker gebruikt. De eerste keer dat ze deze gebruikten, kwam er een klein jongetje aanlopen en kwam zonder iets te zeggen kijken wat deze buitenlanders kwamen doen met uitschuifbare stokken. Hij snapte er niets van! 

Na twee dagen in de vallei doorgebracht te hebben, was het tijd voor mijn ouders om naar Nederland terug te gaan. Natuurlijk liet ik ze niet zomaar weggaan zonder een tas vol met mijn souvenirs!