Viva Colombia!

Eindelijk is het zo ver. Ik heb Midden-Amerika achter me gelaten en de reis die ik eigenlijk altijd mijn 'Zuid-Amerika reis' genoemd heb, komt ook eindelijk naar Zuid-Amerika. En niet zomaar in Zuid-Amerika. Ik begon in het land waar cultuur snuiven een iets andere betekenis heeft als in de rest van de wereld... Colombia!

Alleen al in mijn eerste twee weken aan de Caribische kust van Colombia ben ik verdwaald in een regenwoud, kampeerde ik op een tropisch strand en sliep ik in een hangmat midden in de woestijn. Dat belooft een hoop voor de rest van de tijd in Colombia!

Laten we bij het begin beginnen. Aangezien er tussen Panama en Colombia een jungle vol met FARC strijders ligt, vloog ik van Panama naar Colombia, Cartagena om precies te zijn. Daar werd ik op het vliegveld opgewacht op de Belgische Stefanie, een van mijn eerdere reismaatjes van El Salvador, die op dezelfde dag in Cartagena aangekomen was. We hadden al afgesproken elkaar daar te ontmoeten, zodat we zeker wisten dat we niet Kerstmis alleen hoefden te vieren (Ja, ik loop een beetje achter met bloggen, ga mijn best doen om hier iets meer aandacht aan te besteden :-) ).

Cartagena is volgens velen de mooiste stad van Colombia en daardoor ook de meest toeristische. Aangezien het hier ook flink heet is, werd je omver gelopen door straatverkopers die zonnebrillen, hoedjes, water en (gelukkig ook) koud bier verkochten. Dat Cartagena de meest toeristische stad van Colombia is, is wel te begrijpen. Het is een oude koloniale stad, vol met mooie bouwwerken, schattige straatjes en de meest kleurrijke huizen. De eerste avond werden we al positief verrast door Colombia. Op het pleintje naast ons hostel was namelijk een klein muziekfestival bezig en het duurde niet lang voordat alle Colombianen op de straat aan het dansen waren. Dat was een leuke verwelkoming door de Colombianen!

De beste manier om een land te leren kennen is door te eten! Daarom besloten we een streetfood tour te doen om alle culinaire wonders van Colombia te leren kennen. Colombia is een prachtig land, vol cultuur, natuur en enorm vriendelijke mensen, maar van hun eten moeten ze het niet hebben. De favoriete manier van koken is de frituur en om voedsel te vinden dat niet druipt van het vet is wel een uitdaging. Gelukkig kan je wel overal vers en tropisch fruit vinden, wat gelukkig niet in de frituur gestopt wordt!

Vervolgens was het tijd om het nationale park Tayrona te bezoeken. Dit is een van het mooiste nationale parken van Colombia met regenwouden en witte stranden. Een van de leukste dingen is dat je hier ook kan slapen. Niet in luxe hotels, maar in een hangmat of een tent op het strand. Behalve af en toe een dutje, is slapen in een hangmat niet heel erg comfortabel, dus kozen we voor de tent. Na een hele dag door het regenwoud getrokken te hebben en de zonsondergang vanaf het strand bekeken te hebben, konden we meteen de tent in duiken, die op het strand al klaar stond. Helaas was deze niet voor twee meter lange Nederlanders gemaakt, dus moest ik met mijn voeten buiten de tent slapen. Dit was niet heel handig, aangezien er hier een hoop muggen zaten, waardoor ik wakker werd met voeten en enkels vol muggenbulten. Ondanks dat, was het toch wel fijn wakker worden door het geluid van de golven op een paar meter afstand van je tent.

Kerst was dit jaar ook wel iets anders dan normaal. Het was warm, zonnig en weinig kerstbomen. Gelukkig waren wel overal klassiekers als 'Let it snow' te horen en natuurlijk 'Feliz Navidad'. Omdat je niet al te vaak kerst aan de andere kant van de wereld meemaakt, wilden we een bijzondere locatie hebben om dit te vieren. En die hebben we gevonden. De noordkust van Colombia is altijd al een populaire vakantiebestemming geweest van rijke Colombianen. Vandaar dat Pablo Escobar hier een villa heeft laten bouwen. Deze villa is later omgebouwd in een hostel en dat leek ons een gezellige plek voor Kerst. De meest voor de hand liggende keuze was het wellicht niet, maar uniek zeker wel. Er was een flink internationaal gezelschap in het hostel aanwezig en voor het kerstdiner maakte iedereen wat klaar. Op die manier hadden we een diner met gerechten uit de hele wereld. Eerste kerstdag hebben we vervolgens voornamelijk in en rondom het buitenzwembad gevierd. Geen verkeerde kerst!

Tweede kerstdag bestaat niet in Colombia, dus gingen we die dag gewoon weer op pad naar een van de meest indrukwekkende dingen van de Noordkust van Colombia, de Guajira woestijn. Bij Colombia denk je niet snel aan woestijnen, dus dat maakte het extra tof om het te bezoeken. Deze woestijn ligt enorm afgelegen, in het noordelijkste puntje van Zuid-Amerika, zo dicht bij Venezuela, dat zelfs het bier uit Venezuela komt. En Venezuela is niet heel goed in bier brouwen...

De woestijn ligt zo afgelegen, dat veel mensen er zelfs geen Spaans spreken, maar de oude Wayuu taal, van voor de Spanjaarden kwamen. Hierdoor is het ook een van de armste regio's van het land en dat werd al pijnlijk duidelijk toen we onderweg waren. Er is een weg die naar de Guajira woestijn leidt en deze stond vol met kleine kinderen die touwen over de weg gespannen hadden. Hierdoor moesten de auto's stoppen en konden zij bij de auto's bedelen voor geld, eten en water. Omdat we dit niet van tevoren wisten, hadden we niets bij ons en moesten we helaas nee zeggen tegen alle kindjes.

We verbleven twee nachten in de woestijn, op verschillende plaatsen. Omdat er niet echt hotels of hostels zijn hier, betekende dit slapen in een hangmat in de woestijn. Wel onder een dak, alhoewel deze vol met gaten zat. Gelukkig hoefden we ons hier geen zorgen te maken om regen. Echt comfortabel is het overnachten in een hangmat niet, maar wel een gave ervaring. Overdag bezochten we een aantal toffe plekken in de woestijn. Van het Noordelijkste punt van Zuid-Amerika tot hoge zandduinen en een voetbalveld midden in de woestijn. Ik was nog nooit eerder in een woestijn geweest, dus ik keek mijn ogen uit, zeker omdat deze woestijn een stuk diverser was dan ik gedacht had.

Dit hele bezoek was verre van luxe, aangezien we geen stromend water of elektriciteit hadden. Hierdoor was het wel een beetje vreemd dat een van de meest gangbare gerechten hier kreeft is. Voor minder dan een tientje krijg je hier een hele kreeft en aangezien we op Tweede Kerstdag aankwamen, besloten we onszelf toch maar een beetje te verwennen met een kreeftje.

Na twee dagen in de woestijn geweest te zijn, kwam we even bij aan het strand van Palomino, voordat we het vliegtuig pakten naar Medellín, om hier oud en nieuw te vieren.

Maar daarover later meer. Ik zal ook beloven iets vaker te schrijven om mijn achterstand een beetje in te halen. Maar zelfs het leven van een wereldreiziger is erg druk af en toe.