Lopen, lopen, lopen, lopen

Na alle hitte die de Galapagos met zich meegebracht had, was het tijd om afscheid te nemen van het fenomeen 'warmte'. Het was namelijk tijd om de bergen van Peru te gaan ontdekken. Dit kan op verschillende manieren, maar mijn keuze viel uiteindelijk op een 8 daagse trek door het Huayhuash gebergte. 

Dit zou niet zomaar een trek worden. Het duurde 8 dagen, waarbij je tussen de 7 en 8 uur per dag liep. In die 8 dagen kwam je niet onder de 4000 meter hoogte, klom je gemiddeld 1000 meter op een dag (die je daarna ook weer naar beneden moest) en kampeerde je bij temperaturen rond het vriespunt. Oh, en had ik al gezegd dat ik eigenlijk nog nooit een meerdaagse trektocht gedaan had? Was dit dan een goede om mee te beginnen? Zeker niet. Maar een belangrijke meneer van National Geographic heeft deze trek ooit benoemd als een van de top 10 mooiste treks ter wereld. Dus besloot ik tegen beter weten in toch hieraan te gaan beginnen. Wanneer zou ik anders nog een 8 daagse trekking doen? 

Aangezien ik er niet van uit ging dat ik voor 8 dagen eten kon tillen, besloot ik met een organisatie te gaan. Daardoor had ik een groep van 5 om me 8 dagen gezelschap te houden, ezels om onze spullen te tillen, een ezelchauffeur (ik denk dat dit het Nederlandse woord is voor 'donkey driver'), die de ezels bestuurde en onze tenten opzette, en een gids. Dat laatste was wel heel prettig, want ik heb het richtingsgevoel helaas van mijn moeder en nergens stond een route aangegeven. Of was er überhaupt een pad aanwezig. Dit maakte het wel heel avontuurlijk, want buiten een gebrek aan paden, was er ook een gebrek aan bruggen. Dat betekende dat het af en toe een uitdaging was om de rivier over te steken. 

Iedere dag was het schema hetzelfde. We  werden om 5 uur 's ochtends gewekt. Vervolgens haalden we onze tent leeg en kregen we ontbijt. Als we mazzel hadden, waren dit pannenkoeken, als we pech hadden, kregen we droge pap. Het belangrijkste van het ontbijt was de cocathee. Dit is thee gemaakt van cocabladeren, de grondstof voor cocaïne (welkom in Zuid-Amerika). Deze thee helpt erg goed tegen hoogteziekte, dus dat konden we wel gebruiken tijdens deze ontdekkingstocht. Vervolgens werden we door de gids alvast de richting op gestuurd die we moesten lopen, terwijl hij samen met de ezelchauffeur alles op de ezels laadde. Vervolgens liepen zij een stuk sneller dan wij, dus werden we weer ingehaald. Dit ging de eerste dag al desastreus fout. Wij liepen braaf de richting in die ons aangewezen werd, maar gingen iets te vroeg naar rechts. Vervolgens probeerden we een berg te beklimmen die al gauw bijna verticaal werd, totdat de gids ons kwam vertellen dat we na 10 minuten al verkeerd gelopen waren. Had ik al verteld dat ik mijn richtingsgevoel van mijn moeder heb?

Ook het ezels laden ging eenmaal iets minder succesvol. De ezels liepen 's nachts lekker vrij rond om te grazen. Vervolgens reed onze Ezelchauffeur een rondje op zijn paard om alle ezels weer binnen te halen. Een ochtend ging dit echter iets minder succesvol dan normaal. Twee van de vier ezels waren zoek. Voordat we begonnen met lopen, moesten we dus eerst ezels gaan zoeken. Doe je ook niet iedere dag! Gelukkig had onze gids ze na een poosje gevonden en konden we beginnen met lopen. Zoals al eerder gezegd, was het lopen zo'n 7 à 8 uur per dag, waarin we tussen de 15 en 20 kilometer aflegden. Dat klinkt niet als een enorme snelheid, maar op 4500 meter hoogte, duurt alles nou eenmaal iets langer. Iedere dag hadden we afwisselend een of twee bergpassen die we over moesten, waarna we weer afdaalden, omdat je altijd moet proberen zo laag mogelijk te slapen. Tijdens het lopen genoten we van de waanzinnige uitzichten. Na ongeveer 5 uur was ik zo kapot dat ik de laatste 3 uur een beetje vooruit strompelde en hoopte dat we bijna bij het kamp zouden zijn. Het kamp werd namelijk altijd opgezet door onze Ezelchauffeur, die met zijn ezels een stuk sneller was, dan een zooitje hijgende en puffende gringo's. Bij aankomst in het kamp kregen we weer cocathee, hadden we oerhollands om 6 uur avondeten en tussen 7 en 8 uur gingen we allemaal naar bed, omdat we zo enorm uitgeput waren.

We kampeerden op hoogtes tussen de 4200 en 4500 meter. Dit betekende dat het flink koud kon worden 's nachts en het niet uitzonderlijk was dat tijdens het opstaan er vorst aan je tent stond. Omdat deze trek zo weinig gelopen wordt, waren er op de kampeerplaatsen ook weinig sanitaire voorzieningen. Hoe dat met toiletbezoeken ging, mogen jullie jezelf inbeelden, maar ook het 'douchen' was een uitdaging. Douches waren er namelijk niet. Daarom was de enige manier om schoon te worden, je te wassen in een van de meren of riviertjes.Dit water kwam allemaal rechtstreeks van de gletsjers af, dus de temperatuur hiervan lag rond het vriespunt. Daarom was het iedere dag de afweging tussen schoon en warm zijn. Deze strijd werd meestal gewonnen door warm.

Dan vragen jullie je misschien af: "Pascal, waarom zou je zoiets in hemelsnaam vrijwillig doen?" Daar heb ik eigenlijk maar één antwoord op. Bekijk de foto's.