Kromme jongens en losse heupen

Na de favoriete stad van iedere backpacker, Medellín, was het tijd om een minder interessante stad te bezoeken, Bogota. Van veel reizigers had ik te horen gekregen dat het niet echt de moeite waard was om te bezoeken, maar ik had zo mijn eigen redenen om toch langs te gaan. Vincent Valstar, een maat die ik ken van de voetbal en school, vond het hoog tijd om aan de andere kant van de wereld te gaan studeren en laat hij nou toevallig in Bogota terecht gekomen zijn. Hoog tijd om hem eens een bezoekje te brengen. Tijdens het reizen kom je vrij vaak andere Nederlanders tegen, maar Westlanders zijn toch een stuk zeldzamer. Dat maakte het extra speciaal om op een terras midden in Bogota samen liedjes van de kromme jongens te zingen. Het feit dat hij stroopwafels voor mij meegenomen had, maakte het helemaal af. Helemaal goud!

Vincent was drie dagen voor mij in Bogota aangekomen, dus dat was het perfecte moment om samen de stad te ontdekken. Ondanks dat Bogota geen enorm mooie of sfeervolle stad is, hebben we ons een aantal dagen vermaakt met Graffitikunstwerken, prachtige uitzichten over de hele stad en Colombiaans gerstewater.

Na drie dagen was het toch tijd om afscheid te nemen, omdat het serieuze studeerwerk voor Vincent ging beginnen en ik weer serieus moest doorreizen. Ik bracht een bezoek aan Salento, een dorpje in de koffiestreek van Colombia. Ondanks dat ongeveer ieder land wat ik bezoek koffie produceert, is een goed bakkie koffie moeilijk te vinden. In alle koffielanden wordt alle goede koffie geëxporteerd, om vervolgens oploskoffie te importeren. Voor in Nederland heel fijn, voor hier een beetje jammer. Gelukkig was het in dé koffiestreek iets minder moeilijk, omdat het hier vol zat met koffieplantages en goede cafés.

Goede koffie was echter niet de enige reden om naar Salento te gaan. Hier ligt namelijk ook Valle de Cocora, een vallei met 's werelds hoogste palmbomen. Volgens Wikipedia zijn deze palmbomen tot wel 60 meter hoog. Ik heb ze niet nagemeten, maar hoog waren ze zeker.

Reizen is vooral nieuwe dingen proberen. Vooral dingen die je normaal nooit zou doen. En een van deze nieuwe dingen, had ik van tevoren zeker niet verwacht te gaan doen. Salsa Dansen. Het is typisch Zuid-Amerikaans en toen ik naar Cali ging, wat zichzelf de Salsa hoofdstad van Zuid-Amerika noemt, kon ik er niet aan ontkomen. En voordat mensen het zich af vragen. Nee, hier is (gelukkig) geen beeldmateriaal van.

De dagbesteding was vrij simpel. 's Middags waren er salsalessen. 's avonds gingen we met zijn allen naar een salsabar, om te kijken hoe het echt moest, of een normale bar, om moed in te drinken. En de volgende ochtend was het bijkomen van het dansen van de avond ervoor en mentaal voorbereiden op de nieuwe lessen.

Als man is het belangrijk om te leiden tijdens het salsadansen, maar toen we na één les naar een salsaclub gingen, was ik bang dat het eerder lijden zou worden. De club was namelijk vol met Colombianen die waarschijnlijkal konden dansen voor de konden lopen. Daarom besloten wij als gringo's vooral toe te kijken en te genieten van de show én besloten we dat we nog iets meer lessen nodig hadden. Omdat ik geen jaren de tijd had en waarschijnlijk wel jaren nodig had om een beetje normaal te kunnen dansen, besloot ik na een dag of 4 het weer voor gezien te houden hier: een paar danspasjes, maar vooral een hoop leuke ervaringen rijker!

Voordat ik echt wegging uit Cali, was het nog tijd om een ander Colombiaans cultuurfenomeen mee te maken. Voetbal! We hadden voor 4 hele euro's een kaartje gekocht voor de seizoensopening. Deportivo Cali tegen Atletico Bucaramanga. Een echte kraker. Ik weet niet hoe we het precies voor elkaar gekregen hadden, maar we hadden staanplaatsen tussen de harde kern van Deportivo Cali. Dit waren alle fans die gedurende 90 minuten niet stopten met vlaggen zwaaien, zingen en dansen. Dat Cali met 2-0 won, maakte het helemaal af. Topavond!