Medellín

Medellín: Het epicentrum van het Pablo Escobars drugskartel, de voormalige 'murder capital of the world' en de stad waar mijn moeder niet heel blij was dat ik erheen ging. Maar verder ook de favoriete stad van alle backpackers, een stad met een verhaal en misschien wel de meest vooruitstrevende stad van Colombia. Dit is wel een plek waar ze het bloedige verleden zo snel mogelijk willen vergeten. Pablo Escobar heeft hier een soort 'Voldemort imago', hij die niet genoemd zal worden. Tijdens een stadstour zullen ze de naam Pablo Escobar nooit noemen, ondanks dat hij zo een stempel gedrukt heeft op de geschiedenis van de stad.

Ik kan nu wel mooie verhalen vertellen dat ik er heen wilde om de geschiedenis, cultuur en prachtige architectuur mee te maken, maar dat zou een een leugen zijn. De echte reden was namelijk dat tijdens Oud & Nieuw in Medellín hele leuke feestjes zouden zijn. Dat is dus ook hoe ik mijn eerste dag van Medellín besteedde en waarvan ik mijn tweede dag in Medellín nog even moest bijkomen. Oud en nieuw begon allemaal met een groot feest in het hostel, vol met andere backpackers en later gingen we naar een feestje met wat meer lokale invloeden. De jaarwisseling zelf was aan de ene kant heel gaaf, maar ook een beetje tegenvallend. Helaas was er geen enkele reden om te weten dat het de jaarwisseling is, aangezien er nergens in de hele stad vuurwerk te zien was en er geen oliebollen waren :-(. Wat wel weer heel tof was, was dat ik om precies 12 uur (6 uur 's ochtends in Nederland) gebeld werd door mijn (volledig nuchtere) vrienden om me een gelukkig nieuwjaar te wensen. Dat zijn toch wel de momenten dat je er een beetje van baalt dat je aan de andere kant van de wereld zit.

Ondanks dat ik niet naar Medellín kwam voor de geschiedenis en cultuur, was dat wel hetgeen waarvoor ik bleef. De stad is erg populair bij reizigers door de relaxte sfeer die er in het toeristisch centrum hangt. Dat toeristisch is wel vrij belangrijk om erbij te zeggen, want als je een verkeerde wijk betreed, zie je opeens een andere kant van Colombia, waar de straten vol liggen met junkies. Een van deze wijken was Comuna 13, voorheen een van de gevaarlijkste wijken van Colombia. Tegenwoordig is dit volledig anders. Omdat de wijk tegen de zijkant van een berg aangebouwd is, heeft de regering roltrappen hier gebouwd om de wijk begaanbaarder te maken en tegelijkertijd is ook de veiligheid omhoog gegaan. Dat is heel fijn, zeker omdat het de kleurrijkste wijk is waar ik ooit geweest ben. Graffiti is hier namelijk toegestaan en iedere vierkante centimeter is hier ook bespoten met de mooiste kunstwerken. Heel tof!

Deze roltrappen zijn niet de enige unieke vervoersmiddelen van Medellín. Als enige stad in heel Colombia hebben ze een metrosysteem en omdat de stad in een dal ligt, zijn er ook kabelbanen hierop aangesloten om het dal uit te kunnen. Bedoeld als effectief vervoersmiddel, maar tegenwoordig meer een toeristische attractie, omdat je een geweldig uitzicht hebt over de hele stad.

In mijn tijd in Medellín ben ik niet alleen in de stad gebleven, maar heb ik ook vrij veel tripjes gemaakt naar de mooiste koloniale dorpjes in de buurt, Jardín, Guatape en Santa Fe de Antioquia. Deze dorpjes zijn een soort openluchtmusea. Ieder huisje is mooi kleurrijk versierd en op iedere hoek van de straat staat een groot koloniaal gebouw of een kerk.

Omdat ik bang was een cultuuroverschot te krijgen hierzo, besloot ik te 'detoxen' in San Gil, de adventure capital van Colombia. Hier ging ik paragliden. Het was een beetje onwennig om gewoon een berg af te rennen, maar na een aantal stappen voelde je de grond al niet meer en zweefde je. Het paragliden zelf was al heel gaaf, maar de locatie maakte het helemaal af. Het was boven een grote canyon, waardoor ik een geweldig uitzicht had. Ik had verwacht dat dit toch wel een beetje eng zou zijn, aangezien grote hoogtes niet mijn ding zijn, maar het was eigenlijk heel relaxed. Ik zat daar in een stoeltje, van het uitzicht te genieten, terwijl ik de wind door mijn haren voelde gaan. Het werd pas spannend toen de paraglidegids aan het eind vroeg of ik nog even wilde 'stunten'. Daar kon ik geen nee tegen zeggen, dus toen was het tijd om halve loopings te maken terwijl je in de lucht hangt!