Ik ben een beetje verliefd

Ik ben een beetje verliefd. Op een eiland om precies te zijn: Utila. Dit kleine eiland ligt in de Caribische Zee, net boven Honduras en staat bekend om maar één ding: Duiken. Dat was ook mijn plan, mijn PADI open water duikbrevet halen.

In de eerste dagen leek dit lastiger te zijn dan ik had gehoopt. Doordat er een tropische storm van een aantal dagen was, was de zee te wild om te duiken. Gelukkig staat Utila behalve duiken ook bekend om de leuke feestjes, dus hier heb ik noodgedwongen maar gebruik van gemaakt gedurende de eerste dagen (Daarna ook nog een klein beetje). Doordat ik niet kon gaan duiken, besloten het eiland te verkennen. Aangezien het eiland vrij klein is, leek een scooter hiervoor het ideale vervoersmiddel. We hadden gehoord dat er een neergestort drugsvliegtuig op het eiland lag, dus dat leek ons een goede eerste stop. Na een paar rondjes over de landingsbaan gereden te hebben, moesten we het oerwoud in. Hier kwamen we er vrij snel achter dat een scooter wellicht toch niet het ideale voertuig was. Echt van een weg was namelijk niet te spreken. In combinatie met de tropische storm, waardoor overal grote plassen water lagen, maakte dit de rit iets moeilijker dan gehoopt. Aangezien ik ook gemist had dat het vliegtuig midden in het regenwoud lag, was ik op mijn slippers gegaan... Na een pittige rit en een nog pittigere wandeling, toch het vliegtuig gevonden. Het geeft een soort Indiana Jones gevoel om midden in een regenwoud een vliegtuig te zien liggen.

Gelukkig werd het weer beter na 4 dagen, dus kon ik doen waar ik voor gekomen was: Duiken. Het duikbrevet halen was zeker in het begin niet altijd een even groot feestje. De eerste dag bestond uit het kijken van diverse informatieve films om alle theorie te leren, die bij elkaar 4 uur duurden. Hier heb ik een hoop nuttige en iets minder nuttige dingen geleerd, zoals dat je je flippers en je masker in de zelfde kleur kan krijgen. Blijkbaar is dat belangrijk om te weten als je moet duiken. De tweede dag gingen we het water in en werden we voorbereid op alles wat mis kon gaan onderwater. Zo moesten we ons ademhalingsapparaat uitdoen onderwater, ons masker vol laten lopen met zeewater en werd onze luchttank dichtgedraaid... Na dit allemaal overleefd te hebben, werd het de derde dag wat beter. Dit begon namelijk meer op echt duiken te lijken. Na 2 korte duiken tot 4 meter, vandaag ook tot 12 meter diepte gegaan en wat meer ervaring gekregen met het gewichtloze gevoel onderwater. De laatste en vierde dag bestond ook volledig aan het gewend raken in de zee, waarbij we tot 18 meter diepte gingen. Een onwerkelijk gevoel om zo diep onder water te zijn!

Aangezien ik het duiken heel tof vond, besloten nog een extra cursus er aan vast te plakken: 'Advanced open water'. Hierbij ging het om het leren van 5 verschillende nieuwe vaardigheden. De eerste 2 waren de minst spannende, maar wel belangrijk: Onderwater navigatie en 'Peak performance Buoyancy', waarbij je door je ademhaling kan stijgen en dalen onderwater, zonder hier moeite voor te doen. Hiernaast leerden we ook dieper te duiken, tot 30 meter diepte. Dit was heel bijzonder, aangezien het bijna 2 keer zo diep is, maar je bijna geen verschil merkt, alleen dat je lucht wat sneller op raakt op 30 meter diepte. Daarnaast was een wrakduik onderdeel van de cursus, waarbij we naar een scheepswrak op 30 meter diepte gingen. Dit wrak was enorm, 30 meter lang en 17 meter hoog. In en rondom dit wrak zwommen allerlei verschillende vissen en het was overgroeid met koraal. Er kwam zelfs een groene murene uit het wrak zwemmen. De laatste duik was de meest bijzondere, een nachtduik. Bij deze duik was het volledig donker, je kon niet eens de bubbels zien die je zelf uitademde. Iedereen had een zaklamp bij zich en dat was de enige manier om iets te kunnen zien. 's nachts zijn er veel andere vissen dan overdag. Wat het echt bijzonder maakte, was de bioluminescentie: glow in the dark plankton. Hiervoor stonden we allemaal op de zeebodem en zetten we onze zaklampen uit, waardoor we helemaal niets meer konden zien. Wanneer wij vervolgens bewegingen maakten met onze armen, zagen we minuscule groene lichtjes. Aangezien iedereen hierdoor met zijn armen om zich heen sloeg, zag je overal waar je keek groene lichtjes. Het was pikkedonker en alle kleine groene lichtjes voelden magisch aan, alsof je in de film 'Avatar' zat. Na de cursussen heb ik nog een paar 'fun dives' gedaan, waar ik dolfijnen, roggen, kreeften, barracuda's en duizenden vissen gezien heb.

Aangezien ik in 2 maanden Midden-Amerika nog niet overvallen ben, heb ik heb gevoel dat ik het echte Midden-Amerika nog niet meegemaakt heb. Hierom besloten na 2,5 week Utila richting El Salvador te vertrekken...