I will survive (El Salvador at least)

Voordat je begint met lezen, zet eerst even een kopje koffie, pak een biertje, want dit wordt een lang verhaal over de hoogtepunten van mijn drie weken in El Salvador.

El Salvador staat toch veelal bekend als niet heel veilig land en dit was ook wel terug te zien aan alle beveiliging die rondliep op openbare plaatsen. Van militairen bij toeristische highlights, tot zwaarbewapende beveiliging bij de winkels, supermarkten en openbare gebouwen. Ook kregen we in San Salvador te horen dat er bepaalde plaatsen waren waar je beter niet heen kon gaan, omdat je dan zeker was dat je niet meer terug zou keren. Maar op deze thuishavens van de gangsters heb je als toerist ook helemaal niets te zoeken en ik heb me ook nergens onveilig gevoeld in El Salvador. Integendeel, de mensen in El Salvador waren de vriendelijkste mensen die ik tot nu toe op mijn reis ben tegengekomen. Dit was al direct te zien toen we aankwamen en de bus zochten. Een simpele vraag waar de bus vertrok (Wat blijkbaar een lastige vraag was), resulteerde in hulp van 4 verschillende mensen, waarvan een zijn broer belde om het te vragen, een iemand aan andere mensen op straat het begon te vragen, een iemand een Uber probeerde te bestellen en de laatste (die het gelukkig wist) met ons meeliep naar de bus. Deze busreis zelf was overigens niet zo comfortabel, aangezien we anderhalf uur moesten staan in de bus die 1,80m hoog was. Ik snap nu waarom ze het microbussen noemen.

Aangezien El Salvador een hoop goede surfstranden kent, besloten wij het surfen ook maar een kans te geven. Mijn ietwat wankele evenwichtsorgaan gaf mij weinig vertrouwen in een goede afloop van dit surfavontuur en dat was niet volledig onterecht. Aangezien ik nog nooit op een plank gestaan had, besloot ik toch eerst even surfles te nemen. Hiervoor werden we naar het beginnersstrand gebracht, waar de golven iets minder hoog waren, het strand gitzwart en de zon vrij sterk. Na ongeveer een uur les, was het me toch wel één keer gelukt om langer dan 5 seconden te blijven staan op de plank. Na de les heb ik het zelf nog een poosje geprobeerd, maar veel verder dan een verbrand gezicht, een aantal blauwe plekken en een verloren slipper kwam ik niet. Volgende dag beter. Dat dacht ik althans. Ondanks dat we 5 dagen in El Tunco verbleven om golven te pakken, was dit mijn enige dag waarin ik ook werkelijk surfte. Na deze dag werden ik en een 4 van de 5 mensen waarmee ik reisde, allemaal ziek. Geen dodelijke infecties, maar echt prettig tijdens het surfen was het niet. Na 4 dagen weer beter, maar een beetje jammer was het wel. Wie weet krijg ik binnenkort weer een kans om mijn surfskills een beetje te verbeteren.

Het volgende hoogtepunt stond op ons te wachten zodra we de hoofdstad van El Salvador, San Salvador, binnenreden. Overal zagen we grote borden hangen van het 'Oktoberfest'. Ondanks dat we hier geen hele hoge verwachtingen van hadden, hadden we geen andere plannen voor de middag en besloten we toch maar even een kijkje te nemen. Ondanks dat Oktoberfest iets heel erg Duits is, bleken ze dit in San Salvador toch ook wel leuk te kunnen vieren. En verbazingwekkend genoeg, was dit ook zo Duits mogelijk. Zo was er een band vanuit Duitsland ingevlogen, die allemaal Duitse schlagernummers zong, werd het bier per liter ingeschonken en aten we 's avonds Wiener schnitzel met sauerkraut. Niet helemaal wat je verwacht in El Salvador. Het leukste van allemaal was, dat wij, behalve de Duitse band, de enige toeristen waren. Aangezien de meeste El Salvadorianen ook al een biertje of twee ophadden, duurde het ook niet lang voordat iedereen met ons op de foto wilde. Toen we de volgende dag aan iemand vroegen waarom dit eigenlijk zo groot gevierd werd in El Salvador, was het enige antwoord dat zij kon geven, dat dit gewoon een goed excuus was om veel te drinken. Who can blame them?

Een van de hoogtepunten van El Salvador was het beklimmen van de Santa Ana vulkaan. Dit is een relatief makkelijk te beklimmen vulkaan, aangezien je een groot deel met de lokale bus naar boven kan. Vervolgens ben je verplicht de laatste 2 uur met een gids naar boven te gaan. Aangezien er vroeger vrij veel overvallen op de vulkaan waren, gaat er tegenwoordig, naast de gids, ook een gewapende agent mee met de groep. En in El Salvador betekent een gewapende agent niet een agent met een wapenstok en een handpistool, maar dragen ze ook nog een shotgun of volautomatisch geweer bij zich. Het is geen verrassing dat tegenwoordig de vulkaanbeklimming een stuk veiliger is...
Na ongeveer 2 uur klimmen op de vulkaan, zie je het landschap langzaam veranderen van groen regenwoud, naar lege landschappen, waar bovenaan de vulkaan helemaal niets meer groeit. Na nog een kort stuk door de dorre omgeving van de vulkaantop, kom je uit bij de krater, vanaf waar je een prachtig uitzicht hebt over het landschap, bestaande uit een enorm meer en nog drie andere vulkanen. Het uitzicht is niet het enige waarvoor je het doet, aangezien de krater zelf gevuld is met een turquoise kratermeer.

Na Santa Ana, reisden we door naar Juayúa, waar het begin van de bloemenroute van El Salvador zich bevindt. In El Salvador heeft de bloemenroute niets te maken met de veiling, maar is dit een weg waarlangs een hoop bijzondere bloemen groeien en leuke dorpjes staan. Voor de bloemen waren we niet in het goede seizoen, maar de kleurrijk beschilderde sfeervolle dorpjes stonden er wel nog steeds. In Juayúa verbleven we bij een gastgezin, wat weer een hele gave ervaring was. De zoon van het gastgezin was Engels docent aan de plaatselijke school, dus die sprak perfect Engels, wat het communiceren makkelijk maakte. De rest van het gezin sprak alleen Spaans, maar  ondertussen kan ik me wel redelijk redden in het Spaans, dus ook met hun konden we prima praten. Aangezien de Engels Docent graag wat meer interactie in zijn lessen wilde, had hij gevraagd of wij mee wilden komen om hem te helpen met zijn lessen. Het helpen met de lessen, betekenden dat wij, als drie toeristen, vooraan de klas moesten zitten en de kinderen vragen aan ons stelden in het Engels. In het begin waren de kinderen nog erg verlegen, maar het duurde niet lang voordat alle willekeurige vragen gesteld werden. Zo waren ze erg verbaasd dat ik geen basketbal speelde, aangezien ik er lang genoeg voor was. Dit was een hele toffe ervaring om een andere kant van El Salvador te zien. Die avond leerde onze gastmoeder ons pupusa's maken, het nationale gerecht van El Salvador, wat een soort gevulde tortilla's zijn. Kortom, een hele goede ervaring.

De laatste dagen in El Salvador bleef ik in Suchitoto, wat een belangrijke plek was tijdens de burgeroorlog van El Salvador, aangezien de guerrillabeweging zich hier in de buurt schuil hield. Zij hadden een basis gebouwd op de vulkaan Cerro de Guazapa. Om tactische redenen, lag deze vulkaan niet direct naast de bewoonde wereld. Hierdoor hadden we de keuze om een aantal uur te lopen of op een paard richting de berg te gaan. Ik ben liever lui dan moe, dus ik koos de tweede optie. Met twee andere Nederlanders leek het mij een goed idee om met een paard een vulkaan (deels) te beklimmen. De paarden waren niet helemaal zoals we van tevoren verwacht hadden. Mijn paard had niet echt zin om te lopen, zelfs zijn baasje wist niet wat er aan de hand was. Na een stuk lopen, gleed mijn paard zelfs uit over een nat en modderig stuk. Daar lag ik dan met mijn been onder mijn paard. Gelukkig kwam ik daar met de schrik van af. De gids vroeg of ik nog op het paard durfde te zitten. Het eerlijke antwoord was nee, maar het zou wel heel ver lopen zijn, dus tegen beter weten in, klom ik toch maar weer terug op het paard. Gelukkig had het paard er daarna wel weer zin in en besloot weer normaal te doen. Het andere paard had een eetstoornis. Dat betekende dat deze iedere 100 meter moest stoppen om op wat gras en bloemen te gaan staan kauwen. Het derde paard miste een oog en ondanks dat, was dit het beste paard. Een hele prestatie! 
Na een langere tocht dan nodig was geweest, bereikte we de vulkaan. Op deze vulkaan waren nog veel resten van de burgeroorlog te zien. Zo waren er diverse loopgraven, waren er schuilplaatsen tegen bommen en was er iets wat moest doorgaan als ziekenhuis. Erg bijzonder om te zien wat voor effect de burgeroorlog gehad heeft in El Salvador.

Na drie erg bijzondere weken in El Salvador zat het er al weer op en was het tijd om door te vliegen naar mijn volgende bestemming: Costa Rica. Dit ging niet volledig soepel, aangezien ik bij aankomst in El Salvador geen stempel in mijn paspoort had gekregen, zelfs nadat ik twee keer had gevraagd of dit wel echt klopte. Gelukkig sprak de man bij de douane geen woord Engels, speelde ik de domme toerist en ben ik toch veilig in Costa Rica aangekomen. Maar dat is een verhaal voor de volgende keer.

Oh, en om alle foto's van El Salvador te zien, moet je bovenaan even op het tabje 'fotos' klikken.