Gastblog van Rick Evenblij

Om te beginnen wil ik zeggen dat ik me zeer vereerd voel dat ik hier als gastblogger op Pascal zijn reisblog een bijdrage mag leveren. Voor degene die me niet kennen, ik ben Rick, een vriend en collega van Pascal en ik heb het geluk gehad dat ik Pascal 3 weken lang mocht komen opzoeken in het schone Costa Rica. Nog even een waarschuwing, helaas ben ik niet gezegend me het talent om beknopt te kunnen schrijven. Ga er dus even rustig voor zitten voordat je hier aan begint:

Ons avontuur begon in de hoofdstad van Costa Rica; San José. San José is de woonplaats van iets minder dan 10% van de totale Costa Ricaanse bevolking en eigenlijk de enige echt grote stad die Costa Rica rijk is. Op onze eerste dag zijn we een kleine ontdekkingstocht gaan maken, dit was voor mij gelijk een mooi moment om te acclimatiseren, zowel wat betreft het klimaat als de midden-Amerikaanse cultuur. Ik merkte gelijk dat ik blij mocht zijn dat ik Pascal bij me had, want met mijn kennis van de Spaanse taal was ik niet veel verder gekomen dan de drempel van ons hostel. Na wat struinen door de parkjes en over de pleintjes die San Jose rijk is, stuitten we op een Nederlands/Belgisch echtpaar waar we een tijd mee hebben staan praten. De vrouw bleek een echte Westlandse te zijn (je komt ook nooit van ze af...) en ze waren al bijna 20 jaar woonzaam in Costa Rica in een klein kust plaatsje genaamd Cahuita. Daar hadden ze een winkel waar ze vanuit Nederland geimporteerde 2de hands spullen weer doorverkochten aan de lokale bevolking. Na deze ontmoeting vertrokken we richting het busstation, op weg naar onze volgende bestemming: Uvita.

In Uvita, aan de Pacifisiche kust, werden we welkom geheten door een gezellige tropische bui, de eerste van velen die we tijdens onze reis zouden tegenkomen. Gelukkig waren we goed voorbereid en trokken we met poncho en al richting ons hostel middenin de jungle. Vanuit dit bamboe paradijs waarin we verbleven hadden we prachtig uitzicht op de jungle en konden we zelfs aapjes bewonderen. Na een bezoek aan het veel te dure strand, een waterval en een nabijgelegen nationaal park trokken we verder richting Quepos. Hier vlakbij lag namelijk Manuel Antonio, het kleinste en druksbezochte nationaal park van Costa Rica. Ook hier was het goed vertoeven en hebben we van dichtbij (soms iets te dichtbij) mogen genieten van alle flora en fauna die Costa Rica te bieden heeft. Na een avontuur beleefd te hebben met super schattige wasberen besloten we de volgende dag het wat rustiger aan te doen op het lokale strand. Hier maakte we goed gebruik van door te zwemmen, te luieren en wat zandkastelen te bouwen.

Na ons bezoek aan de Pacifische kust werd het tijd om verder landinwaarts te trekken, naar Monteverde wel te verstaan. Nu ging dit niet zonder slag of stoot, na een vertraging van onze bus van meer dan 2 uur miste we onze overstap, maar door een behulpzame taxichaufffeur werden we afgezet bij een bushalte in de middle of nowhere waar, als we het goed hadden begrepen, nog een laatste bus langs zou moeten komen richting Monteverde. Na bijna een uur wachten, waarin we beide met de minuut zenuwachtiger werden, zagen we uiteindelijk onze reddende engel aan komen rijden, de twee uur lange busrit die daarop volgde kon onze vreugde dan ook niet meer doen temmen.

Het eerste wat ons opviel toen we in Monteverde uitstapte was het temperatuur verschil, Monteverde is gelegen tussen de 1300-1600 meter hoogte en het was dan ook een aangename 22 graden op het moment dat we arriveerden. Hier hebben we de volgende dag mogen genieten van het bekende Monteverde Cloud Forest. Vanwege de hoogte van het gebied en van de bomen hangt er een permanente nevel die het gehele regenwoud als een soort magische deken bedekt. Wederom mochten we hier ervaren waarom een regenwoud een regenwoud wordt genoemd, maar dat mocht de pret niet deren. De dag daarop ging het avontuur verder met een zogehete zip-line tour. Zo gingen Pascal en ik tussen de boomtoppen door en over valleien heen, slechts hangende in ons harnasje aan een lange metalen kabel. Gezien mijn vrees voor hoogtes voelde ik me hier niet super comfortabel bij, maar de ervaring en het uitzicht wat we er voor terug kregen was het dubbel en dwars waard. Vanuit Monteverde werd de weg vervolgd richting Fortuna waar we een bezoek brachten aan de Arenal vulkaan. Gezien onze atletische kwaliteiten leek het ons een goed idee om dit op de mountainbike te gaan doen. Bijna 3 uur en 18 kilometer verder hadden we toch flink wat spijt gekregen van die beslissing, Costa Rica bleek toch wat minder vlak te zijn dan wat we in Nederland gewend waren.

Na deze wonderbaarlijke ontdekking trokken we verder, terug richting San Jose die als tussenstop diende voor de volgende bestemming: Tortuguero. De tussenstop werd goed benut door snel nog even een vulkaanbezoek in te lassen, en daarna gingen we snel door richting de Caribische kust. Tortuguero is alleen bereiken na een boottocht van 3 kwartier a een uur en is dan ook volledig auto vrij. Rondom het dorp is er een prachtig nationaal park te vinden waar we een canal tour mochten doen en baby schildpadden mochten aanschouwen op het strand (zie video's voor een filmpje van de schildpad). Tortuguero wordt dan ook niet voor niks "een van de best bewaarde geheimen van Costa Rica" genoemd. Na dat we dit fantastich mooie schouwspel mochten gadenslaan werd het tijd om eens goed uit te gaan rusten van al dat gereis. Want als ik een ding van Pascal heb mogen leren dan is het wel dat reizen net werken is.

We gingen op weg naar onze laatste bestemming: Puerto Viejo. Een klein kustdorpje helemaal in het zuiden van Costa Rica. Hier waren de Caraïbische invloeden duidelijk te bemerken. Het volk wat hier rond liep waren voornamelijk vrijgevochten, blootvoetige, boomknuffelende hipster backpackers. We voelden ons dan ook gelijk helemaal thuis. Hier sleten we onze dagen met het bezoeken van stranden, drinken van rum en het doen van dutjes in hangmatten. Ook brachten we het Nederlands/Belgisch stel een bezoek in Cahuita aangezien dit binnen fietsafstand lag van (het gelukkig vlakke) Puerto Viejo. Het ruime assortiment wat ze aanboden in hun winkel was bijzonder om te zien, van oude ziekenhuis bedden tot aan koningin Beatrix puzzels en oude Verkade blikken. Het was dan ook een waar feest der herkenning toen we eenmaal binnen waren, overal waar je keek zag je de Nederlandse invloeden doorschemeren. Na een week lang op onze kont gezeten te hebben in Puerto Viejo was het weer tijd om door te gaan, voor Pascal om zijn reis voort te zetten richting Panama, en voor mij om te vertrekken richting ons koude Nederland.

We hebben nog zoveel meer mooie avonturen beleefd, verhalen gehoord en ervaringen opgedaan, helaas kan ik niet alles kwijt in deze blog. Wil je hier meer van weten dan raad ik je aan om Pascal zelf eens op te komen zoeken, en ik kan je beloven dat je dan een hele mooie tijd gaat beleven! Pascal, nog veel plezier met het vervolg van je reis, en hopelijk tot snel ;)

Groetjes, Rick